齐茜儿打趣的说道。
齐天雄看着面前强颜欢笑的女儿,更是心疼,叹了口气,心疼地摇摇头。
“茜儿,不想笑就不要笑了。爸爸和曦儿,我们都会陪在你身边的。”
听到这句话,齐茜儿差点流眼泪,可她情绪一旦一崩溃,齐天雄必然也不好,她努力平静自己的情绪。
“嗯,我也会陪着你们的,你不用担心我,我一定会活的好好地!”
齐茜儿往前一步靠在齐天雄的怀中,享受着爸爸的怀抱。
抱着怀中的女儿,齐天雄重重地拍了拍她的肩膀,可怜自己女儿原本就单薄的身子更加单薄了。
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库
笔趣库